แม่น้ำนี้ถูกเรียกว่าQuian  และQuianshui  โดยMarco Polo และปรากฏในแผนที่ภาษาอังกฤษยุคแรกสุดว่าKian หรือ Kiam ซึ่งมาจากภาษา กวางตุ้ง ภาษาถิ่นที่บันทึกทั้งหมด ซึ่งรักษารูปแบบของ การออกเสียงภาษา จีนยุคกลางของ江as Kæwng ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 อักษรโรมันเหล่านี้ได้มาตรฐานเป็นเกียง ; ต้าเจียงแปลว่า "ต้าเกี้ยง" "เคียงคู่" "Kyang Kew,"  "Kian-ku," และชื่อที่เกี่ยวข้องซึ่งได้มาจากการเข้าใจผิดในคำศัพท์ภาษาจีนสำหรับปาก แม่น้ำแยงซี  (江口, p  Jiāngkǒu ) เป็นชื่อของแม่น้ำนั่นเอง ชื่อแม่น้ำบลูเริ่มถูกนำมาใช้ในศตวรรษที่ 18 เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะชื่อเดิมของ Dam Chu หรือ Min และเปรียบเทียบกับแม่น้ำเหลือง , แต่มัน มักได้รับการอธิบายในการอ้างอิงภาษาอังกฤษในยุคแรกว่าเป็น "คำแปล" ของJiang Jiangkou หรือYangzijiang พบได้ทั่วไปในแหล่งที่มาในศตวรรษที่ 18 และ 19 ชื่อนี้ไม่ได้รับความนิยมเนื่องจากตระหนักมากขึ้นว่าขาดความเกี่ยวข้องกับชื่อภาษาจีนของแม่น้ำและเป็นการประชดประชันกับการใช้น้ำโคลนเช่นนี้ บัญชีภาษาละตินของMatteo Ricci ในปี 1615 มีคำอธิบายของ "Ianſu" และ "Ianſuchian" การแปลชื่อบัญชีมรณกรรมเป็นFils de la Mer แสดงให้เห็นว่า Ricci ซึ่งในบั้นปลายชีวิตของเขามีความชำนาญในวรรณกรรมจีนได้รับการแนะนำให้รู้จักกับมัน เป็นคำพ้องเสียง洋子江มากกว่า "เหมาะสม"揚子江 นอกจากนี้ แม้ว่าทางรถไฟและสัมปทานเซี่ยงไฮ้จะเปลี่ยนให้เป็นแหล่งน้ำนิ่งในภายหลัง แต่หยางโจวก็เป็นท่าเรือหลักของแม่น้ำตอนล่างสำหรับราชวงศ์ชิง ส่วนใหญ่การผูกขาดเกลือที่สำคัญและการเชื่อมต่อแม่น้ำแยงซีเกียงกับแกรนด์คาแนลไปยังกรุงปักกิ่ง (การเชื่อมต่อดังกล่าวยังทำให้เป็นหนึ่งใน ท่าเรือหลักของ แม่น้ำฮวงโหระหว่างน้ำท่วมปี1344ถึงปี 1850 ในช่วงเวลานั้นแม่น้ำฮวงโหไหลผ่านทางตอนใต้ของซานตงและไหลลงสู่มหาสมุทรห่างจากปากแม่น้ำเพียงไม่กี่ร้อยกิโลเมตร แม่น้ำแยงซี